Nasz Patron

 Reymont Władysław Stanisław, właściwie Stanisław Władysław Rejment (1867-1925), polskireymont prozaik. Laureat Nagrody Nobla 1924. Syn wiejskiego organisty, od 1880 w Warszawie, gdzie był m. in. uczniem krawieckim, 1884 wyzwolonym na czeladnika. Najprawdopodobniej ukończył jedynie 3 klasy Warszawskiej Szkoły Niedzielno – Rzemieślniczej.

Do 1887 występował w wędrownych trupach aktorskich.   Od 1888 robotnik kolejowy, 1891 zaangażował się do Towarzystwa Dramatycznego w Piotrkowie, występował także w teatrze amatorskim w Skierniewicach.  Od 1893 osiadł w Warszawie, zajmując się pracą dziennikarską i twórczością literacką. 1895-1897 wiele podróżował (m.in.: Berlin, Bruksela, Paryż, Londyn). 1890 przeżył katastrofę kolejową pod Warszawą, za co otrzymał wysokie odszkodowanie, które pomogło mu w materialnej stabilizacji.

W okresie I wojny światowej był członkiem patriotycznych komitetów społeczno – obywatelskich.  1919-1920 gościł dwukrotnie w środowiskach polonijnych w USA. Interesował się nowościami techniczno – cywilizacyjnymi, m. in. był współtwórcą jednej z pierwszych w Polsce spółdzielni kinematograficznej.

Od 1882 pisywał wiersze, poświęcone głównie doli ucznia krawieckiego. Debiutował 1892 jako dziennikarz w warszawskim „Głosie” i jako nowelista – w krakowskiej „Myśli” opowiadaniem „Wigilia Bożego Narodzenia”. Do 1894 napisał serię cieszących się uznaniem opowiadań, m.in. „Zawierucha”,
„Na bruku”, zarówno z życia wsi, jak i miasta, ujmując się za ludźmi gnębionymi przez niesprawiedliwość społeczną.  1895-1899 Reymont pisał swoją wielką dwutomową powieść „Ziemia obiecana”, tworząc wizję okrutnego kapitalistycznego miasta – molocha (pierwowzorem była Łódź).
Wiele opowiadań poświęcił wydarzeniom rewolucyjnym,  np. „Ave Patria” (1907), przestrzegając przed ich skutkami, choć opowiadał się za walką o niepodległość. W trylogii historycznej „Rok 1794” (1913-1918) ukazał ostatni okres istnienia Polski przedrozbiorowej.  Za arcydzieło Reymonta uważana jest epicka powieść „Chłopi”, za którą otrzymał Nagrodę Nobla. Mniejsze znaczenie mają w jego twórczości utwory pisane pod koniec życia, np. „Bunt” (1924), uznanie badaczy współczesnych budzi natomiast szkic powieściowy „Marzyciel” (1908), napisany pod wpływem twórczości F.M. Dostojewskiego.